Deze waterjuffer ontmoette ik op een erg vroege lenteochtend in het schemerdonker, tijdens een workshop bij topfotografe Ingrid Vekemans. Zo hield ik het diertje gedurende drie uren gezelschap om deze ene geslaagde foto te maken.
De foto werd gemaakt met de techniek van ‘meervoudige belichting’. Hierbij maak je een eerste foto, waarbij je het diertje ergens in beeld positioneert. Vervolgens wijzig je de compositie zodat het beestje op een andere plek in het beeld komt te staan en maak je de tweede foto. Je zietdaarbij niet meer op welke plek het diertje op de eerste foto stond. Dit vergt dus best wat oefening. En dit herhaal je voor de derde foto. Bij elke foto moet je minutieus opnieuw de belichtingsparameters bekijken en scherpstellen. De camera voegt de drie foto’s tenslotte samen tot één beeld. Zo lijkt het alsof er drie waterjuffers op één foto staan.
Er ging nogal wat voorbereiding vooraf aan het nemen van deze foto. De juffer zat verscholen in het dichte gras. Om de verstoring tot een absoluut minimum te beperken, stak ik bamboestokjes in de grond. Hiermee duwde ik de storende grassprieten aan de kant, zodat ze niet in beeld kwamen. Op de foto rechts zie je de bamboestokjes in het geel gemarkeerd en de juffer in een zwart kader uitvergroot. Verder gebruikte ik mijn statief en mijn macrorail om de afstand tussen de lens en de juffer tot op de millimeter te kunnen instellen. Op de camera had ik mijn 105mm macrolens geschroefd. En om bewegingsonscherpte uit te sluiten gebruikte ik mijn afstandbediening om af te drukken. En dan maar experimenteren met diverse standpunten en diverse technieken…
Handig om weten: insecten als libellen, waterjuffers, vlinders,… laten zich ’s morgens in alle rust fotograferen, want ze kunnen niet vliegen zolang de zon hun vleugeltjes niet opwarmt. Als extraatje krijg je ’s morgens ook nog dauwdruppeltjes op insectjes.